Yalnızca öldürebileceklerim yaşar benim içimde

İnsan içinden başlar ölmeye. Her geçen günle biraz daha yitirir canlılığını, biraz daha solar. Bazen yavaş yavaş , bazen keskin ve belirgin, bazen de beklenmedik bir şekilde ölürüz.

Önce yaşamak diyorduk oysa. Ekmek arası yaşamak, iki namaz arası yaşamak, bir aktarma vaktince yaşamak, önüm arkam sağım solumlarca yaşamak. Yaşamaktan çokça bahsetmek ölümü unutturur sanıyoruz ya, her yaşamak dediğimizde biraz daha tüketmişiz nefesleri.

Yaşamaktan kastımız bile ölmekmiş aslında, içinde ölümü barındırmayan tek bir yaşamak yokmuş. Öyleyse bırakalım birbirimizi kandırmayı, ölmek diyelim ve başlayalım ölmeye.

Tutsam da kendimi öldürmeye senden başlasam, öbüründen başlasam, bugün birini yarın bir başkasını toprağa versem. Ölmeye içimden başlasam yani.

Hani bir yerden başlasam.
Ölmekle başlasam.

Ne de olsa yalnızca öldürebileceklerim yaşar benim içimde.

İdare Ediver

Bazı şeyler sadece bazıları için ve bazılarıyla yapıldığında özeldir. Sevdiğiniz biriyle bir şey yaparsınız o artık sizin mahreminiz olur, hatırlar gülersiniz, hatırlar ağlarsınız, hatırlar bir daha yaparsınız, unutursunuz o hatırlatır. Bir yere gidersiniz, bir kitap alırsınız, bir şiir okursunuz, bir mısrayı onunla özdeşleştirirsiniz, bir poz verirsiniz.. İstersiniz ki günler, yıllar, aylar geçse de bunlar öyle aranızda kalsın, size sadece onu hatırlatsın. Ama gelin görün ki insanın en büyük hayal kırıklığı yine insana dairdir.

İşte böyle mazide kalmış bir arkadaşlığa dairdir :

Bu sana ilk şiirim başka yazamayabilirim

Ama mektup yazarım onda sıkıntı çekmem

Ben ne mektuplar yazardım tende slayt gösterisi

Aslında bunları yan yana yazıp adına mektup da diyebilirsin

Ne de olsa artık her şey en az kendisi oluyor

Bazen bir karın ağrısıdır, beti atık bir beniz

Aklı başa getiren

Bir dizi düzlük var bizi bize baktıran

Bizi aynı düzlemde eşitleyip duruyor bu düzen

Yan yana oturuyoruz tahtalarda durmadan

Sen gittin hoca Yaprak Dökümü dizisini Freud’la açıklıyor

Sen olsaydın ve son birkaç ay olmasaydı

Bolca gülerdik, -bu arada

Ben somurtmaktan da çok sıkıldım

23’te ölecektim belki de hiç sorun olmayacaktım

Küçük dağlar benden sorulur ama üzgünüm

Ya bu aslanı güdeceksin ya bu çileyi çekeceksin-

Diyor ki hiç rüya görmüyorsak

Süperego varmış, çok katı eğitim almışızdır

Rüyalara bile izin vermezmiş bu zihinsel sansür

Sansüre hayır de, beni de kat görüntülere

Uyku ve uyanıklıkta, hastalıkta sağlıkta

Beni gör, beni duy, bana gül yine

Ben sana toplanalım demek istedim

Sen tuttun beni senle çarptın

Bir sayı çarpma işlemine göre tersiyle çarpılınca

1 çıkar, yüksek matematikçi

Ki 1, bilinir ki birim elemanıdır çarpmanın

Durduk yerde dursaydık bari neden bu kadar geriye geldik

Toplansaydık eğer paydaları eşitleyip

Bizden ne afili rasyoneller çıkardı

Birim elemanın solunda biriktiriyoruz sıfırları

Seni görmezden gelmek bilesin ki en büyük göz kusuru

Gözümdeki kusur exponential olarak artıyor

Hoca şimdi de Fatmagül’ün suçu ne ve Yaşaranlara girdi

“Her hafta bakıyorsun aynı yerdeler” diyor

Sen yine de bana güvenme

Hem Freud’un yokluğuna iman eden ben

Senin yerinde olsam

Bence de bana dost demezdim

Ama benim düşmanlığım da çekilmez

Elime yüzüme bulaştırıyorum bi de

Vicdanım karaciğerini zorlamış demeye getirdi doktor

Herkesler alfabeyi sökmeden gidiyor

Ben de seninle konuşamıyorum ol sebepten

Görüyorsun kafiye bile uyduramıyorum

Uyduruğum, uyduruklar, uyduruksun

Ne yaparsam yapayım al işte yoksun

Ben bu dünyayı sevemedim

Geldiğim yere gönderilene kadar beni idare ediver

Oraya küs girmeyelim

Gerisi Allah Rahim

İki Nokta

Evvela belirtmeliyim ki, sözlerimizde isabet varsa Allah'ın lütfudur, kusur etti isek sığınacağımız yer O'nun affıdır.

Uzunca bir zaman kendi gidişatımızı, terakkimizi sabit sandığımız şeylere bakarak ölçtük. Bu bazen insanlar bazen mekanlar bazen de zaman dilimleri oldu. İlerlediysek ondan ne kadar ilerde olduğumuzu, yükseldiysek irtifamızı, uzaklaştıysak araya giren zamanları hep ayrı ayrı, sabit telakki ettiğimiz şeylerle mukayese ettik. 

Bu uzun zamanlar daha da uzadı, o zaman dilimlerinde ilerledik, yükseldik, mesafe kat ettik mülahazasıyla günler geçirdik. 

Ta ki, bizim birileri için birer "sabit" olduğumuzu anlayana kadar. 

Yıllarca gidiyoruz sandığımız şey sadece basit bir fiziki göz yanılgısından ibaretmiş. Onlar duruyor da biz gidiyoruz sanıyorken meğer biz duruyor onlar gidiyormuş. Biz onları sabit, bir yere gitmez, kadim sanırken asıl  onlar bizi öyle görmüş ve gidenler, ilerleyenler, uzaklaşanlar hep onlar; kalanlarsa biz olmuşuz. 

Hayat bazen işte tam da böyle Üryanizade Cami'nin penceresinden bakmak gibi hissettiriyor kendini bize. 

Kör değiliz ama görmüyoruz. Hayat grafiğimizi elimizde olduğunu sandığımız kalemle çok güvendiğimiz algılarımıza teslim ediyoruz. Nereye bakalım da çizelim - bulalım yolumuzu, hangi yolun sadık yolcusu olalım diyorsanız buyrunuz size dünya ve ahiret reçetesi nevinden iki nokta:

İlki Nokta-i istimdat: Kelimenin kökeninde yatan heceler aslında ipucunu veriyor: medet, imdat. Her türlü ihtiyaç, talep ve arzuların giderilmesinde medet istenecek nokta anlamına geliyor bu tabir. 

İnsan yaratılmış herşeye doğrudan ya da dolaylı olarak muhtaçtır, ihtiyacı olmasa dahi bir takım nefsi dürtüler bunları istemeye zorlar insanı. Her vicdan ise, insanın hem kainata hem de kainatta yaratılan her şeye ayrı ayrı olan ihtiyacının giderilebileceği bir mecranın varlığının farkındadır. Bu fıtri ihtiyaç ve bu ihtiyaçların giderilebileceğine dair vicdani şuur "veren elin cömertliği-talep eden vicdanın mahcubiyeti" çerçevesinde şekillenir. Ve işte insanların imani olarak ayrıştığı yer tam da burasıdır. Ortaya çıkan vicdani teveccühün kimlere ve ne şekilde yönlendirileceği konusunda insanlar arasında farklılık çıkar. Her âdem, kendi âleminin Rabbine , rab telakki ettiği mahbub ve mabudlara, kendi ya da kitabi usülunce kullukla bu vicdani sese karşılık ses veriyor. 

 

İkincisi Nokta-i istinat: İstinat kelimesi "dayanma,yaslanma" olarak çevrilmiş günümüz Türkçesine. Hani Arşimet'in meşhur "Bana bir dayanak noktası verin Dünya'yı yerinden oynatayım" sözünde geçen dayanma noktası.

İstimdat noktasını açıklarken bahsettiğimiz ihtiyaçları temin etme ve sair dünya halleri için insanın kendi acziyetini bilmesi ve bu acziyetten bir azizlik çıkarması gerekmektedir. Öyle bir merciye müracaat edeceksiniz ki oradaki acziyetiniz ölçüsünde azizlik kazanasınız. En küçük bir mikroptan, bakteriden, haşerattan mikro alemlerden tutun da galaksilerin gezegenlerin makro alemlerin de sahibi olan bir Rab telakkisi insanın nihayetsiz ihtiyacına karşılık verir, ama aynı zamanda aczini de bilir, bildirir. Yaratılmış zararlı, dehşetli ve tehlikeli pek çok şey insanın başına gelebilecek türlü felaketler karşısında insan nasıl olur da kendini emin hisseder, huzurlu bir hayat yaşar sorusunun cevabı ise bu nokta-i istinat sırrında saklıdır. 

Vicdan içinden yükselen sesleri layıkıyla susturabilmenin yolunu dayanacağı bir sığınakla bulur, o sığınağa dayanır, güvenir, başına gelecek her türlü tehlikeyi yaratanla kendisini yaratan ve eşref-i mahlukat diye isimlendirenin aynı Zat olduğunu hatırlar. 

Bütün bir hayat gailesinin sırrı hep bu iki noktada gizliymiş gibi gelir bana hep. Her dara düştüğümde, yolda kaldığımda, yolda bırakıldığımda, kalbim kırıldığında dönüp de yanlış nerede diye sorup keşkelerin havada uçuştuğu ortamlarda hatırlamam gereken sadece bu iki nokta. Kimden medet istiyorsun? Kime dayanıyorsun?

Bir görünüp bir kaybolan, kendi ilerleyişimizi ölçeceğimiz, gelip geçiçi olmasa bile kalıcı olmayacak dayanak noktalarından bıkmadık mı? Ya imdat edilmeyen feryadlarımız, kulak kesilmesini istediğimiz herkesin bize sağır olması?

Ne demişti Züleyha: "Ben Yusuf'u Yusuf'tan değil, Yusuf'un Rabbinden isterim."